çocukluğa dair gülümseten detaylar

en sevdiklerim şunlar; (bkz: küçükken apartman zillerine basıp kaçmak) (bkz: saklambaç oynarken hemen ebenin dibine saklanmak) *** bkz düzeltildi.

okuldan eve arkadaşlarla gitmek.

8 yaşımdaydım, kuzenlerle hayat'ta saklanbaç oynuyorduk. olayı abartıp ağıl damına saklanmıştım. yarım saat beni aradıktan sonra topal kurt diye bağırmışlardı. hayatımın yıkıldığı andı yemin ediyorum.

(bkz: yakan top oynarken aşık olunan kızı vurmamak)

Çok oyuncağımın olması ve tontonluğumla ablaların dikkatini kolayca çekebilmemdir.

(bkz: sadece mahalle maçı yapmak)

arkadaşım iri yarı bir şeydi gelir benim tasoları zorla benden alırdı sonra akşamda abim onu dövüp tasoları geri alırdı.

(bkz: kan kardeşi olmak) (bkz: çocukken gol atanın kaleye geçmesi)

misketler. hala saklarım.

(bkz: aldım verdim yapmak) ve bunun vesilesiyle çıkan kavgalar.

mesela ; babanın iş yerine gitmek. çok güzel bir olay bu. her çocuk o anı öyle kolay kolay unutamaz. i̇nsan orada kendini bi önemli hisseder. sanki çocuk değil de babanın iş arkadaşı modunda takılınır. baba çay ocağını arar, kendisine çay söyler, size de oralet..  ağa beeh..

her sabah anneme rüyalarımi anlatırdım. kardeşim de benden sonra sanki kendisi de ayni rüyayi görmüş gibi benim rüyalarımi tekrar anlatırdı anneme. annem de "allah allah nasıl aynı rüyayı gördünüz ne kadar ilginç" derdi. o da içten içe gülerdi.

aile toplanmalarındaki anılar

biz üç kardeşiz en küçüğümüz erkek 7 yaş küçük o zamanlar 4-5 yaşlarındaydı sanırım tam emin değilim dedi ki 'abla hani ben de büyüyünce sizin gibi kız olucam ya bu bilekliğinden ben de alabilirim dimi'... çocuk sanıyor ki belli yaştan sonra kıza dönüşülüyor kasjhkashd iki ablası olunca tabi .... edit: gerçi bu çocukluğa dair gülümseten bir detay değil bir anı şu an farkettim neyse..

bi kere bizim gecekondu mahallesinde karşı komşu teyzenin torunuyla duvarın üstünde ayaklarımızı sallardık boyumuzdan büyük duvarda sonra mahallenin ilerde iti, uğursuzu olacak bi çocuk geldi, bizi o duvardan kaldırmak istedi. elinde de bi söğüt ağacının dalı vardı benim bacağıma o yaş dalla vurunca can havliyle o çocuğu evlerinin önüne kadar kovaladım, elinden o dalı alıp iyi bi dövmüştüm ki annem gelip beni sevdiğim kızın yanında dövene kadar.

şimdi fark ettim ki ben hep ağlatan detaylara takılmışım keşke biraz bardağın dolu tarafından baksaydım belki daha uzun yaşayabilirdim

halam kuzenimle bana bi oyun öğretmişti ışte burnunu aldım burnuma taktım saçını aldım saçıma taktım diye kuzenimin burnunu alıp burnuma takmistim akşama kadar ağlamıştı ver burnumu diye

anneler günüde uyandıktan hemen sonra annemin karşına geçip günün anlam ve önemini belirten şiirler okurdum canım annem <3

hocadan kemerle dayak yemiştim çok gülümsetmiyor ama bu da böyle bir anımdır :)

askerlere peynir,yoğurt götürüp kalem alırdım az piç değilim. üniforma hastalığı o zamandan sanırım

komşunun havuzundan pet şişeye şu doldurur bahçede çamurdan tabak tencere filan yapar oynardık.

i̇nanır mısınız bir tanesi bile ailemle değil bu can sıkıyor

kucukken babam sabah kalkardi ben onun yataginin yanindaki camasir makinesinden gecerken beni yakalamaya calismasi evet size cok sacma gelecek ama babamla hatirladigim en guzel canli animdir

opss.leblebi tozunu kaç kere geğzime gitti ah bir de limonata vardı (bkz: tankerden su doldurmak)neyse ki (bkz: beşiktaş) vardı 17 sene önce.

hatırlayınca en çok gülümsediğim ve unutamadığım şey futbol oynamamızdı. birbirinden farklı ve her yerde geçen yazılı olmayan kurallarımız vardı. bunlar: 1. top kiminse kaptan o oluyordu 2. en iyi iki oyuncu aynı takıma gitmez ve oyuncuları sırayla bunlar seçerdi 3. taç atışını direk önüne atıp oynasan taç el değiştirirdi 4. üç korner bir penaltıydı 5. penaltıda kaleci değişirse iki penaltı atma hakkı tanınırdı 6. kalecinin direk degajla attığı gol sayılmazdı 7. hem kaleci hem oyuncu diye bişey vardı 8. serbest vuruşlarda baraj üç büyük adıma göre uzaklaştırılırdı penaltılar ise kaleden beş adım uzakta kullanılırdı

küçükken mahallede futbol maçı yapardık o zamanlar ben de güzel futbol oynuyorum boyum küçük ama herkesi çalımlıyorum falan o zamanlar çok mutluydum.ben eskiyi çok özlüyorum abi. mahallemi çok özlüyorum tekrardan maç yaptığımız günlere dönmek istiyorum.

evde altı kişi sofraya otururduk şimdi nerdeyse herkes bi yere dağıldı ek olarak kardeşim geldi şuan annem anneannem kardeşim ben ve kedim olmak üzere beş kişiyiz ama o altı kişilik sofranın olduğu günleri özlüyorum. tamam kavga gürültüydü çoğu zaman ama ne bileyim lan kocaman bi aileydik be

süpürge hortumuna takılıp yanağımı kalorifer e vurmuşum. o gün bugündür gamzem var. en gülümseten anım budur çocukluğa dair

pikachuyu çok seviyodum kazaklarımı tişörtlerimi pikachu baskılı giyiyodum genelde. fotoğraflarımı gördükçe hala o sevgiyi anımsıyorum ^^

babam karakola giderken kapıda 'beni de götüüürrr' diye ağlardım

babaanneyle birlikte anneden gizli dondurma yemek. yakalanırsak da yine babaanneyle birlikte azar yemek

daha 2 gün önce ptt'den kargo gönderirken aklıma geldi salak salak sırıttım yolda.ne kadar saf bi sevgimiz varmışsa. yılbaşı için ablamla ben dayımın oğullarına kartpostal göndermiştik.ben de ablamdan gizlice kartpostalı kuzenlerime değil ona postalamıştım.bizim evden,pttye oradan yine bizim eve.ablam anlamıştı fakat ablamın anladığını o zaman anlamamıştım.lan ne kadar da güzel bişeydi ya

acı detayların yoğunluğundan gülümsetenleri hatırlayamamak

annem bir tane ekmek almaya yollamıştı bende çok acıkmıştım eve gelene kadar ekmeğin hepsini yemişim farkında olmadan sonra eve gelip tekrar gitmiştim 😋

çocukken çok ağlıyodum.bunun da dalgası hep geçer..titanik izlerken finale doğru gemi battığı sıra herkes tek tek denize düşerken ben ağlamaya başlamışım.evde benim muhabbetim olduğunda herkese anlatıyolar hâla.

salonda uyuyakalıp sabah yatağımızda uyanmak

arkadaşım namazda altına işemişti aklıma geldikçe gülerim

futbol oynamaya çalışırken top yerine terliğin uçtuğu o an...

yine bir gün pipimi amcalara gösteriyorum tutamadim salona işedim aynı böyle kaçt...

"çocuk olmak" bile tek başına yeterli aslında gülümsemek için. büyüdükçe unutmaya başladığımız eylemimiz. yapmak için neden aradığımız hadise.

apartmanda en küçük 8-9 en büyük 13-15 yaşında bütün çocuklar okul çıkışları, yaz geceleri aşağıda toplanır büyükler küçükler diye ikiye ayrılırdık paraları birleştirip büyüklere verirdik onlar bakkala giderlerdi abur cubur almaya tabi o zamanlar her çocuğun altında bir bisiklet vardı yer içer mahalle mahalle çete gibi gezerdik çok güzel günlerdi be

abimin, sokağa gelen dönme dolapçıyı durdurup beni bindirmesi, ardından burnum akıyor diye dolu olan dönme dolabı durdurup, peçeteyle burnumu silip devam ettirmesi...

uyanır uyanmaz göğsümdeki şirinleri anneme dinlettirirdim.uyanırlar kahvaltı ederler oyun oynarlardı.tabi sonradan o şirinlerin kalp atışlarım olduğunu öğrenmem de travmaydı orası ayrı

babam oyuncakçıydı ve ben de onun hırsızıydım :)))

babam 4 yıl sonra yurt dışından bizi ziyarete gelmişti. içeriye girdi abim, ablam, kardeşim, annem hepsi sarılarak ağlamışlardı bende durup sadece izlemiştim hatta baya kahkaha atmıştım. neden o kadar duygusuzdum bilmiyorum ama dönüp bakınca hala gülüyorum

küçükken annemi ya da babamı sinirlendirdiğimde dolaplarından kıyafetlerini alıp gazeteye sarıp üzerine de not yazıp onlara hediye ederdim özür dilemek için.

anaokulunda yıl sonu müsameresinde ebru güneş'in bir şarkısına playback yapmıştım. arkamda da 3 tane erkek arkadaşım dans ediyordu kareografiler falan. müsamere bittiğinde dans eden arkadaşlarımı eve götürmek istemiştim götüremeyince de ağlamıştım. uzun bir süre beyza hadi şu şarkıyı bize söylesene dediklerinde dansçılarım olmadan söyleyemem demiştim :)

bundan bir 10-11 sene önce yazın hava kararıp yıldızlar belirginleşince annem, babam ve ben binanın çatısına çıkardık düz bir zemin olduğu için kilimimizi sererdik. onların muhabbeti koyulaşmışken ben de dondurmamı kaşıklayıp yıldızları seyrederdim. o günleri deli gibi özlüyorum be...